تار نمای دل باخته
ایران
|
|
|
|
|
دو بيت از شادروان بهار که در آفرين فردوسی سروده شده است بزرگوارا ، فردوسيا ، به جای تو من يک از هزار نيارست گفت از آنچه رواست ثنا کنيم تورا تا که زنده ايم به دهر که شاهنامه ات ، ای شهره مرد ، محيیِ ماست *** فردوسي
Ferdowsi Tousi va Shahnameh - Part 1 of 21 Ferdowsi Tousi va Shahnameh - Part 2 of 21 Ferdowsi Tousi va Shahnameh - Part 3 of 21 Ferdowsi Tousi va Shahnameh - Part 4 of 21 Ferdowsi Tousi va Shahnameh - Part 5 of 21 Ferdowsi Tousi va Shahnameh - Part 6 of 21 Ferdowsi Tousi va Shahnameh - Part 7 of 21 Ferdowsi Tousi va Shahnameh - Part 8 of 21
شاعری را شعر سهل و شاعری را شعر صعب شاعری را شعر سخته ، شاعری را سرسری آن يکی پند و نصايح ، آن يکی عشق و مديح آن يکی زهد و شريعت ، آن يکی صوفی گری بهترين شعری ازاين اقسام در شهنامه است از مديح و وصف و عشق و پند چون خوش بنگری در مقام چاره سازی چون پزشکی چرب دست در مقام کينه توزی چون پلنگ بربری داستان ها بسته چون زنجير پولادين به هم کاندر آن ها لفظ با معنی نمايد همبری باغبان وش از بر هر داستانی نو به نو بسته از اندرزِ خوش يک دسته گلبرگ طری
تخت و منبر چو با تخت ، منبر برابر شود همه نام بوبکر و عمر شود تبه کرده اين رنجهای دراز شود ناسزا ، شاه گردن فراز برنجد يکی ، ديگر بر خورد به داد و بخشش کسی ننگرد ز پيمان بگردند و از راستی گرامی شود کژی و راستی پياده شود مردم جنگجوی سواری که لاف آرد و گفتگوی کشاورز جنگی شود بی هنر نژاد و گهر کمتر آيد به بر ربايد همی اين از آن ، آن از اين ز نفرين ندانند باز آفرين نهان بدتر از آشکارا شود دل مردمان ، سنگ خارا شود شود بنده بی هنر شهريار نژاد و بزرگی نيآيد به کار ز ايران و ترک و از تازيان نژادی پديد آيد اندر ميان نه روم و نه ترک و نه تازی بود سخن ها به کردار بازی بود همه گنجها زير دامن نهند بميرند و کوشش به دشمن دهند زيان کسان از پی سود خويش بجويند و دين اندر آرند پيش چو بسيار از اين داستان بگذرد کسی سوی آزادگان ننگرد *** سر ناسزايان بر افراشتن وزايشان اميد بهی داشتن سررشته ی خويش گم کردن است به جيب اندرون مار پروردن است *** به نام خداوند جان و خرد کزين برتر انديشه بر نگذرد خداوند نام و خداوند جای خداوند روزی ده رهنمای خداوند کيوام و گردان سپهر فروزنده ماه و ناهيد و مهر ز نام و نشان و گمان برترست نگارنده ی برشده پيکرست به بينندگان آفريننده را نبينی مرنجان دو بيننده را نيابد بدو نيز انديشه راه که او برتر از نام و از جايگاه سخن هرچه زين گوهران بگذرد نيابد بدو راه جان و خرد خرد گر سخن بر گزيند همی همان را گزيند که بيند همی ستودن نداند کس اورا چو هست ميان بندگی را ببايدت بست خرد را و جان را همی سنجد اوی در انديشه ی سخته کی گنجد اوی بدين آلت و رای و جان و روان ستود آفريننده را چون توان به هستيش بايد که خستو شوی ز گفتار بی کار و يکسو شوی پرستنده باشی و جوينده راه به ژرفی به فرمانش کردن نگاه توانا بود هر که دانا بود ز دانش دل پير برنا بود از اين پرده برتر سخنگاه نيست به هستيش انديشه را راه نيست ***
|
|
|
