بمناسبت روز مادر و يادآوری اين نکته که قدردانی از مادرو عشق ورزيدن باو صرفا نبايد به روز مادر، بلکه بتمامی روزهای زندگی اختصاص داشته باشد.قطعه ای از ديوانِ شاعرگرانقدر و ارجمند « ايرج ميرزا » ، بنام« قلبِ مادر» ، انتخاب کرده و تقديم هم ميهنانِ عزيزم مينمايم :

تحفةگرانبهائی است مهرِ مادری! و تا موقعيکه مادر روح در بدن دارد ، آنی از دادن اين عشق به فرزندش دريغ نمي کند .

داد  معشوقه   به عاشق    پيغام        که  کند   مادر ِ تو    با من       جنگ
هر کجا   بيندم     از دور      کند          چهره   پر چين   و   جبين پر  آژنگ
با نگاهِ       غضب آلود        زند          بر دلِ    نازکِ  من     تيرِ     خدنگ
از  درِخانه     مرا      طرد    کند          همچو   سنگ  از دهنِ    قُلما   سنگ
مادر ِ سنگ دلت  تا     زنده ست          شهد   در کامِ من   و   تست   شرَنگ
نشوم   يک دل   و يک رنگ ترا          تا  نسازی   دلِ او   از خون      رنگ
گر  تو  خواهی  به وِصالم برسی          بايد  اين ساعت   بی خوف  و  درنگ
روی   و   سينة   تنگش    بِدُری          دل بّرون  آری  از آن    سينة     تنگ
گرم  و  خونين  به مُنش باز آری          تا    بَرد    زآينة     قلبم         زنگ
عاشقِ    بی خردِ       ناهنجار        نه بل  آن  فاسقِ بی  عصمت  و  ننگ
حرمتِ  مادری     از ياد    ببرد        خيره  از باده   و   ديوانه     ز بنگ
رفت  و مادر  را  افکند  به خاک        سينه   بدريد   و  دل آورد   به  چنگ
قصد  سر منزل   معشوق  نمود        دل ماد ر  به   کفش     چون  نارنگ
از قضا  خورد  دم در   به زمِين        و اندکی   سوده شد    او را     آرنگ
وان  دل گرم که جان داشت هنوز       اوفتاد   از    کف  آن      بی فرهنگ
از زمين باز چو  برخاست  نمود        پی      برداشتن      آن       آهنگ
ديد کز آن  دل آغشته    به خون        آيد   آهسته    برون        اين آهنگ

آه دست   پسرم  يافت خراش

وای پای پسرم خورد به سنگ